Denkend aan de Achterhoek

Lieve lezer,

Mijn ‘roots’ liggen in de Achterhoek. Op mijn opa’s boerderij vond ik het erg fijn. Je ziet mij als tweejarige op de eerste twee foto’s – ik sta rechts. Samen met mijn jongere neefje Haico die nu zelf boer is. Op de andere foto ben ik vijf. Ik poseer bij de tweeling-kalfjes (!), waarvan mijn opa er een naar mij had vernoemd en de ander naar een nichtje van mij. Trots dat ik was op het kalfje Annemieke!

Denkend aan de boerderij van mijn opa komen er goede herinneringen naar boven. In een sfeerschets heb ik geprobeerd deze herinneringen vast te leggen. De titel ‘Denkend aan de Achterhoek’ is geïnspireerd op het gedicht ‘Herinnering aan Holland’. Geschreven door de beroemde dichter Hendrik Marsman. Veel leesplezier!

Greetz, Annemieke

—————————————————————————————————————————————————————–

Denkend aan de Achterhoek…

Annemieke (r) in opa’s koeienstal met neefje Haico

Zo ver het oog reikt, onverwoestbare kinderkopjes die hier in betovergrootmoeders tijd al moeten hebben gelegen. Gejaagd draait het windhaantje overuren. Een rood verkleurd blad wordt door de wind opgetild en weggedragen. Al dansend raakt het de gevel en dakgoot van de boerderij. Even rust het blad op het rieten dak totdat een nieuwe vlaag het oppakt en tot ver over de toppen van de grassprieten van het verlaten weiland blaast. Meegevende takken van knoestige knotwilgen aan de rand van de sloot. In een wisselend ritme buigen zij voor de natuurkracht. Paniekerig schiet een verdwaalde Barnevelder haar groen geverfde hok in.

Annemieke (r) met neefje Haico

Roos probeert de zware staldeur langzaam opzij te schuiven. Er komt nauwelijks beweging in. Ze gooit haar hele gewicht er tegenaan om deze Goliath te overmeesteren. Door de opening dringt een onmiskenbare geur van mest, hooi en ingekuild gras haar neusgaten binnen. Naast haar staat de kinderwagen. Twee grote meisjesogen kijken haar verwachtingsvol aan. Roos pakt het stuur vast en duwt het kleintje naar binnen. Al hobbelend gaat ze voorzichtig over de drempel.

“Kijk eens schatje, hier staan Greet en Klara Koe. En Jopie nummer 1 tot en met 20.”

In de heldere lichtstraal van een peertje dwarrelt wat hooi. Het landt op haar arm. Ze geniet van het kriebelende gevoel en voor een moment doet ze haar ogen dicht.

Annemieke met het kalfje Annemieke

Roos pakt haar baby uit de wagen. Met het meisje op haar arm loopt ze rond. Buiten komt de tractor tot stilstand. Een sprongetje en de klompen van de boer landen op de keien. Een harde klap, het portier slaat dicht. Klak klak klak klak klak klak klak…het geluid van de houten stappers sterft langzaam weg, richting de boerderij. Daar is het behaaglijk bij de brandende kachel. Net als hier. De warme, dampende koeienlijven zorgen voor een aangename temperatuur. Als kooltjes gloeien de wangetjes van haar kleintje. Kraaiend grijpt ze met haar handjes naar de natte snuit pal voor haar. Een ruwe roze tong kietelt haar vingertjes. Ze kirt van genoegen.

Luidruchtig gesnuif van de herkauwende dames. Een krachtig mmmmmwooooooehhh klinkt. De baby schrikt ervan. Zwiepende koeienstaarten. Roos glimlacht. Ze is weer thuis.

© mei 2020 | Tekst op Maatman